Dom (zly)

Dom (zly)

poniedziałek, 12 marca 2018

Kilka refleksji o Nergalu i współczesnej popkulturze

Chrystus ukrzyżowany po raz kolejny!

Mamy okres Wielkiego Postu. Dla wielu z nas jest to czas oczyszczenia i pokuty, zrobienia „wiosennych porządków” związanych z nadejściem Zbawiciela. Co roku przeżywamy to, co dwa tysiące lat temu dokonało się na Golgocie. Przeżywamy dramat Wielkiego Piątku, by dotrzeć do Niedzieli Zmartwychwstania, do nadziei, wynikającej z ofiary Jezusa Chrystusa. Nie jestem teologiem i nie aspekt religijny jest tematem mojej refleksji. Jest nim natomiast miejsce, w jakim znalazła się nasza kultura.

Chrystus został ukrzyżowany po raz kolejny! Z okazji Dnia Kobiet celebryta Nergal, znany jako wokalista i lider deathmetalowego zespołu Behemot, dokonał tego po raz kolejny. Tym razem miejscem tego aktu uczynił sztuczny penis, a akcję nagrał i umieścił na swoim facebooku. W interpretacji celebryty zrobił to, by rozbawić panie z okazji ich święta. Dla mnie to odrażający cyrk, profanacja podstawowych wartości i bezdenny cynizm człowieka, który z krzyża, który jest w naszej kulturze ponadreligijnym symbolem ludzkiego cierpienia, uczynił wulgarny spektakl.

Ale nie chodzi mi o Nergala tak naprawdę. Akty bluźnierstwa w wypadku człowieka, określającego się mianem satanisty nie mogą dziwić. Chodzi o to, że postać lidera Behemota przeniknęła do popkulturowego mainstreamu z jakiejś mrocznej niszy, gdzie sataniści odprawiali swe mroczne sabaty i dziś skazani na obcowanie z takimi prowokacjami jesteśmy wszyscy – także młodzież, także dzieci. I to nie jest tak, że tylko Nergal, Nergal to dno, do którego prowadziła nas długa droga podobnych ekscesów.

Przykłady można mnożyć, ale nie chcę wylewać litrów fekaliów, czy zachęcać kogokolwiek do poszukiwań tego typu akcji, choć znaleźć je nietrudno. Obrazoburczy spektakl „Klątwy” wg Wyspiańskiego, kolejne akcje rodzimych performerów czy w końcu zaprezentowane w TVN widowisko „Pożar w burdelu” z rozsypywaniem na scenie „prochów” Jana Pawła II to tylko kilka przykładów. Dziś artyści „sztuki wyzwolonej” biorą udział w wyścigu, kto kogo jest w stanie bardziej obrazić i jak daleko można się posunąć w przekraczaniu granic już nie dobrego smaku, ale po prostu moralności. Tak – ten wyścig odbywa się na naszych oczach, a właściwie pod naszym nosem, a nie w niszowych galeriach. Fala nienawiści do ukrzyżowanego Zbawiciela to dziś już zalew – potop złych myśli i złej woli ludzi, którzy szukają wolności poza Nim.

Ale to wszystko już raz się wydarzyło. Dwa tysiące lat temu w ten sam sposób chciano zniszczyć to , co reprezentował sobą Chrystus. Krzyż i męczeńska śmierć zamiast zakończyć temat, który był niewygodny dla możnych ówczesnego świata, stały się źródłem nadziei na spotkanie ze Zmartwychwstałym. Ta „anty-kultura” to nic nowego, coś co dąży do pogaństwa i zburzenia fundamentów Wiary, Nadziei i Miłości. Pytanie, które mnie dziś niepokoi, to czy sztuka chrześcijańska w swej wymowie, niekoniecznie sakralna, potrafi wznieść się na poziom adekwatny do wartości, które pragnie reprezentować i czy potrafi być wyrazista, rozpoznawalna i czy potrafi przyciągać odbiorców. I to mnie właśnie nurtuje, a nie to, czy Nergal wykona kolejną prowokację w swoim chorym guście. Tak widzę zadanie dla współczesnej sztuki i artystów, którzy chcą wyprowadzić z kloaki dzisiejszą sztukę.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz