- Opinia:Chyba dlatego, że to o gościu w moim wieku, uważam, że to najwybitniejsza książka Houellebeqca. To jest jedyna, jaką znam, powieść o kryzysie wieku średniego, która do mnie przemówiła, w dodatku powieść tak silnie uzależniająca. Taki fightclub dla loserów przed 50-tką. Roztrzaskane miłości, roztrzaskane życie, gdy minęło się rubikon. I pytanie co robić? Z tej książki emanuje skrajna, bezbrzeżna samotność. Houellebecq znowu nie pozostawia złudzeń, że w pogoni za wolnością Europa wpadła w zasadzkę dekadencji, gdzie nawet życie przestaje mieć znaczenie - można być albo nie być. Jak u Szekspira. A najlepiej zażyć captorix, żeby podnieść poziom serotoniny i zniszczyć libido. I ta tęsknota za Bogiem i wiarą, że to cierpienie ma sens i znajduje ukojenie w miłości absolutnej. Od "Mapy i terytorium" H. zwraca się konsekwntnie ku chrześcijańskim korzeniom Europy. Bo to są korzenie, a żaden świadomy organizm nie jest w stanie funkcjonować bez korzeni, bez swej tożsamości.
-
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 05 czerwca 2019Opinia:Stasiuk ma rację - każde zdanie jest jak nokaut. -
Opinia:Czerń braku wiary, pogaństwo "chrześcijan", czyńmy dobro w swoich najmroczniejszych odcieniach. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 31 maja 2019Opinia:Książka dla chłopów i chłopców
A ja żem się zaskoczył - kolejna celebryta poszła w książki - pomyślałem. A ja żem się pomylił. To że jest to współczesny językowy wulkan to nic. To jest zdrada! Nosowska zdradza największe tajemnice kobiet i z książki tej polski chłop może się dowiedzieć więcej niż z wizyty u seksuologa albo ze wszystkich poradników i poradni psychologicznych razem wziętych o tych skrywanych i niezaspokojonych, o traumach i lękach, których nie pojmiemy. Ale poza tym tak miałem, że to o tym, że żeby być szczęśliwym, to trzeba się o to starać, a to staranie to nauka pokory, żeby nie chcieć od życia zbyt wiele, a umieć brać to, co ono nam daje za darmo. Ja bym tę książkę czytał młodym chłopakom na lekcjach wychowawczych, bo lepiej bym o tym nie umiał opowiedzieć - współcześnie, z dużym humorem, kolorowo, a przede wszystkim mądrze? Niemożliwe. A taka jest ta książka dla chłopów i chłopców! Szczególnie dla tych, którzy uważają, że kobiety są debilkami. -
Opinia:"W czarnej urnie moich wszystkich czarnych lat
Czarna błyskawica spala czarny kwiat,
Czarne słońca gasną, wschodzi czarny nów,
Spieszmy się, nim czarny dzień powróci znów"
To że jesteśmy w czarnej dupie to jasne. Problem w tym, że zaczęliśmy się tam urządzać.
Proza Błahego to czerń, ta proza to Błahego niezgoda na czerń. Tu nie jest miło. Tutaj naprawdę nie jest miło. Nie udawajmy, że jest.
Nikt w tym mrocznym kraju nie potrafić pisać tak dobrze, tak ostro i przy tym tak mrocznie. Gore to przy tej książce z Polski bajeczka dla grzecznych dzieciaczków.
Pokażcie mi drugiego takiego następcę Celine'a czy Bukowskiego w polskiej literaturze a ozłocę. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 23 maja 2019Opinia:Pod tandetną okładką kryją się kopniaki w duszę - tylko one jakieś fajnowate. Chciałbym się dowiedzieć, że przed szaleństwem nie ma dokąd uciec, jednak z tej książki się o tym nie dowiedziałem. Było miło. I tyle. -
Spoko, ale czy ta książka pretenduje do miana polskiego "Kodu Leonarda da Vinci"? Brak jej tej lekkości, ale to nie jest wina samego autora, lecz kiepskiej redakcji - pomysły są, energia jest, brakło kilku szlifów. Trochę szkoda dobrego potencjału - musiałby się wziąć za to wydawca z prawdziwego zdarzenia. -
Nieistotne wizerunki
Autor: Paolo Sorrentino
Seria: Bel Paese. Mistrzowie współczesnej literatury włoskiej [Rebis]
Kreacja - to siła tej cudownej książki. Wybitny reżyser, autor "Wielkiego piękna", "Młodości", "Onych" i 'Młodego papieża" pokazuje nam swój warsztat, składający się z wyobraźni i empatii. Anonimowe portrety i historie do nich dopisane pokazują, że nikt nie jest nieistotny, bo istnieje jeszcze wyobraźnia, dzięki której możemy zostać hrabalowskimi "aferzystami". W pięknych losach mieszają się śmiech i smutek, radość i rozpacz, a niektóre frazy znowu nawiązują do bawidulskich legend, zasłyszanych tym razem w trattoriach a nie praskich knajpach. A to przykład jak z Hrabala: "- Roberto, jak ty to robisz, że jesteś taki pogodny?
- Jako dziecko mieszkałem blisko szpitala. W nocy słyszałem płacz noworodków. Za dnia - płacz rodzin zmarłych." -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 16 kwietnia 2019Opinia:Chodzić każdy może, trochę lepiej lub trochę gorzej, ale nie o to chodzi, jak co komu wychodzi. Przynajmniej w aspekcie chodzenia. A chodzili różni - Nietzsche, Rimbaud, Theroux, Rousseau, Ghandi, cynicy, święci i opętani. O wszystkich tu przeczytacie - o wszystkich aspektach chodzenia. Oprócz Haszka, a to był włóczęga nie lada. Szkoda, że go tu nie ma. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 13 kwietnia 2019Opinia:"Sygontka" traktuje o budowaniu nowego domu z dala od miasta, poznawaniu nowej przestrzeni w życiu autora, o zmianie perspektywy patrzenia na świat, gdy człowiek przekracza „smugę cienia”. Sygontka, wioska 30 kilometrów od Częstochowy, i otaczająca tę małą miejscowość natura staje się pretekstem dla ukazania jak zmienia się perspektywa patrzenia na świat i relacje z bliskimi, gdy traci się „zasięg” i siłą rzeczy trzeba być ze sobą blisko. Na pytanie, czy bohater jego wierszy jest uciekinierem z miasta, Aleksander Wierny odpowiedział: „To nie jest ucieczka, to jest znalezienie miejsca, z którego lepiej widać”.Dla mnie w tych wierszach AW uwalnia się od ciężaru polityki, od balastu światopoglądowych deklaracji, szukając przestrzeni dla siebie, dla relacji z najbliższymi i dla kontaktu z naturą. Sięgnijcie po "Sygontkę", by poszukać w niej samych siebie. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 04 kwietnia 2019Opinia:Jest to książka tyleż lekka co ciężka, a właściwie nie poczułem dramatu tych wielkich tragedii, ukazanych w powieści. Jedno jest pewne - jest to książka o samobójstwie. Tak to się dzisiaj po prostu pisze - łatwo i lekko o sprawach trudnych, przerastających człowieka. -
- Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 25 marca 2019Opinia:Obrazki ładne, treść banalna.
-
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 25 marca 2019Opinia:Kolejne zderzenie z poezją współczesną okupione guzami i siniakami. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 23 marca 2019Opinia:Jeden wiersz by wystarczył! -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 21 marca 2019Opinia:Podziwiam tę łatwość narracyjną i naturalny sposób łączenia realizmu z baśnią i fantastyką na współczesnych zasadach. Przede wszystkim bardzo przyjemnie się czytało tę książkę, którą charakteryzuje łagodność.To był odpoczynek od agresji świata. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 17 marca 2019 -
-
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 09 marca 2019Opinia:Z początku grzeszy nadto pobożnością, ale gdy ksiądz Paśnik przechodzi do opisu własnych przeżyć robi się ciekawie i ta ciekawość nie mija do samego końca. Zawsze w takich książkach brakuje mi jednego - opisu kościelnego draństwa, a przecież jest go tam tyle samo co gdzie indziej. I trzeba koniecznie wspomnieć o stronie edytorskiej, o którą zadbało wydawnictwo Świętego Pawła - tę książkę warto przeczytać dla samej przyjemności obcowania z tak ładnym przedmiotem. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 03 marca 2019Opinia:Pytania o Polskę
Pytania o Polskę powróciły. W mediach społecznościowych widać jak na dłoni polaryzację opinii wokół Holokaustu. Proces ten przybrał na sile na początku wieku XXI, gdy swoją pierwszą książkę o Jedwabnem wydał Jan Tomasz Gross. „Sąsiedzi” byli strzałem w dziesiątkę i komercyjnym sukcesem. Kiedy słuchałem dyskusji wokół książki Grossa to przypominałem sobie emocje związane z lekturą „Malowanego ptaka” pod koniec lat 80-tych, gdy miałem 18 lat. Nie odebrałem wtedy tej książki w kontekście Shoah. Była dla mnie o czymś innym – była to uniwersalna opowieść o ludzkim złu i o tym, co wojna robi z ludzi . Gdzieś tam docierały do mnie oceny krytyczne, które wyrażały opinie, że jest to książka krzywdząca dla Polaków w kontekście Holokaustu. „Malowany ptak” mnie fascynował – najpierw słuchałem jak Jerzy Radziwilowicz czytał go w radiu, potem stałem w długiej kolejce, by zdobyć unikatowy egzemplarz. Pamiętam też, że w tym czasie po raz pierwszy obejrzałem film „Shoah” - 8-godzinne dzieło będące syntezą Zagłady. Nie rozumiałem, dlaczego kolejarz pokazujący uwięzionym Żydom gest podrzynania gardła, miał być kimś złym. Dla mnie było wtedy jasne, że mówił „Uciekajcie, jedziecie na śmierć”. Niektórzy uciekli, niektórzy przeżyli.
Dopiero „Sąsiedzi” jednak uczynili temat polskich zbrodni na Żydach „topowym”. Coraz więcej historyków, filozofów, pisarzy zaczęło tworzyć rozliczeniowy nurt, w którym miejsce hitlerowskich zbrodniarzy zajęli Polacy – nie jacyś szmalcownicy w trudnej do określenia liczbie, ale cały naród polski, który, jak powiedział ostatnio jeden z izraelskich polityków, wyssał antysemityzm z mlekiem matki. W ten nurt wpisuje się rodzinna opowieść Moniki Sznajderman, która łączy losy rodów żydowskich i polskich. „Fałszerze pieprzu” łączą te dwie nici polskiej historii poprzez postaci ojca pisarki, cudownie ocalałego z Zagłady Marka Sznajdermana i jej wuja, polskiego patrioty, narodowca Zygmunta Lacherta.
Jak byłem mały dziadek opowiadał mi bajki o Żydmusiu Muśtawialskim, a babcia o sklepie na rogu, gdzie Żydzi toczyli z dzieci krew na macę. Jakoś mi tak utkwił ten polski antysemityzm, wyssany z mlekiem mojej matki, która była ich córką. Co jakiś czas ktoś ze znajomych, kto mówi antysemickie teksty przypomina mi o tym, że mimo tradycji Mickiewicza, Wyspiańskiego czy Prusa, jestem skażony. Jestem moralnie zaprogramowany na antysemityzm, dlatego zawsze będę bronił polskich oprawców i nie będę ich umiał zrównać z niemieckim katami i będę mówił, że tak – to prawda, że Polacy budowali Auschwitz, polscy więźniowie z łapanek. I będę zrównywał ofiary eksterminacji z poległymi w walce Polakami, którzy byli w niemieckiej niewoli i wcale w moich oczach nie byli z tego faktu zadowoleni – cierpieli, ginęli, umierali z zimna, chorób, głodu, strachu i czekali aż po Żydach przyjdzie ich czas, bo komory były gotowe i musiały pracować.
Monika Sznajderman toczy pojedynek, swój prywatny mecz bokserski, w którym argumenty za i przeciw ustępują rozmaitym handicapom na rzecz taty, Marka. Dwie trzecie tej książki mówi o Holokauście, głównie o tym jak Polacy traktowali Żydów w czsie okupacji. Ale czy to faktycznie dla autorki była okupacja? Bo ja w trakcie lektury odniosłem wrażenie, że Polacy z ulgą w gruncie rzeczy przyjęli zbrodnicze projekty Hitlera i spółki, że niczym się w zasadzie od nich nie różnili. I znów to mleko matki we mnie wrze i bulgocze, że to cholernie niesprawiedliwe. Ale co ja tam mogę wiedzieć, skoro w moich żyłach nie ma kropli semickiej krwi. Brak mi tego. Może gdyby jedna kropelka się jakaś odnalazła , umiałbym spojrzeć na te sprawy inaczej.
„Fałszerze pieprzu” nie mówią o strachu, biedzie i ciemnocie polskiego społeczeństwa; nie wspominają o trudnych dylematach i wyborach, które były zbliżone do tego, co przeżyła Zofia z powieści Styrona. Tak łatwo nam dziś zabierać głos i oceniać. Tylko czy wiemy jak my postąpilibyśmy będąc w tamtym miejscu, w tamtej porze. Na mojej ulicy stoi krzyż. To tutaj w kwietniu 1943 roku spędzono całą wieś, w tym moją babcię, która trzymała na rękach mojego wujka, brata mojej matki, który miał wtedy roczek. To tutaj wszyscy musieli patrzeć jak wieszają trzynastu zakładników. Co czuli ci ludzie, którzy wyssali antysemityzm z chudym, cieniutkim, biednym mlekiem swych matek? Co mogły myśleć te zamienione w kamienie figury w obliczu terroru? Nikt nie ruszył zgładzonym na ratunek. -
Niewidzialni
Autor: Roy Jacobsen
Cykl: Ingrid Barrøy (tom 1)
Seria: Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich [Wydawnictwo Poznańskie]
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 18 lutego 2019Opinia:Historia surowa i słona, tonie w falach opływających norweskie Lofoty. Mam z nią problem o tyle, że donikąd mnie nie zaprowadziła. Ale chyba tak właśnie jest z naszym życiem. Ta narracja to mozół i trud, a radość jest tutaj cierpka i przyziemna. Tyle, że przepełniona jest ta proza gorzką prawdą, że nasze zabawy, kolorowe wakacje, technologie i seriale na Netfliksie są tylko ucieczką od tej naturalnej szarości naszej egzystencji. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 06 lutego 2019Opinia:Mocna książka pisana z punktu widzenia dręczyciela kobiet u progu śmierci w dalekim Mauritiusie. Ta daleka perspektywa pozwala spojrzeć na istotę dyskryminacji ze względu na płeć w krajach niżej rozwiniętych. Ale to uczciwe spojrzenie nie byłoby możliwe bez niesamowitej narracji i bogactwa języka, ukazującej bogactwo kulturowe dalekiej krainy. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 06 lutego 2019 -
Valis
Autor: Philip K. Dick
Cykl: Trylogia Valisa (tom 1)
Seria: Dzieła wybrane Philipa K. Dicka [Rebis]
Wielkie, szalone, mistyczne i niebezpieczne. -
Na półkach: Przeczytane, 2019 Skończyłem: 02 stycznia 2019 -
Dom (zly)
wtorek, 2 lipca 2019
Książki I połowa 2019 - na liczniku 28
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz